51 χρόνια πέρασαν από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια εξέγερση που διαδραμάτισε κομβικό ρόλο τόσο στην ανατροπή της δικτατορίας, όσο και στη μεταπολιτευτική πραγματικότητα του εργατικού-λαϊκού, νεολαιίστικου, αντιιμπεριαλιστικού και αντιφασιστικού κινήματος. Μια εξέγερση που διεγείρει, συγκινεί, κινητοποιεί πέντε δεκαετίες αργότερα.

 

Παρεμβάσεις, ανακοινώσεις, τοποθετήσεις και ομιλίες υπάρχουν κάθε χρόνο πάμπολλες, φωτίζοντας πτυχές του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορυφαίας του στιγμής: της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Όμως, ουσιαστική απάντηση στα ερωτήματα “γιατί η συγκεκριμένη εξέγερση αποτέλεσε πόλο έλξης, καταλυτικό παράγοντα, γιατί οδήγησε σε δολοφονικό όργιο καταστολής και γιατί συγκινεί ακόμα” σπάνια δίνεται με ολοκληρωμένο και πειστικό τρόπο. Όχι εξαιτίας της άγνοιας των ιστορικών γεγονότων, αλλά λόγω του πολιτικού προσανατολισμού της κάθε συλλογικότητας που αδυνατεί να οδηγήσει στη θέαση της μεγάλης εικόνας.

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε στο έδαφος της εξαετούς εντατικής καταστολής των αριστερών, δημοκρατών και -κυρίως- των κομμουνιστών/στριων. Ήρθε σαν απάντηση στα σχέδια “φιλελευθεροποίησης” του δικτατορικού καθεστώτος. Πρόκειται για ένα σχέδιο που θα σταθεροποιούσε το έδαφος της εξουσίας των ξένων μονοπωλίων, του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού και της ελληνικής ολιγαρχίας και δεν είχε καμία σχέση με την αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων κι ελευθεριών του λαού, τη νομιμοποίηση της δράσης των κομμουνιστών, την ελεύθερη πολιτική και συνδικαλιστική ανάπτυξη. Έξι χρόνια δικτατορίας και πάνω από δύο δεκαετίες στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων, δολοφονιών, φυλακίσεων, εξοριών και βασανιστηρίων ήταν αρκετά για να διεκδικήσει η νεολαία κι ο λαός εγγυημένα δημοκρατικά δικαιώματα και ουσιαστική ελευθερία.

 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου συντελέστηκε όταν είχαν κάνει την εμφάνιση τους τα σημάδια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης (ονομάστηκε πετρελαϊκή) που οδήγησε σε περεταίρω συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών, του λαϊκού εισοδήματος.

 

Όλα τα παραπάνω η νεολαία κι ο λαός τα ενέταξε στο έδαφος της αμερικανονατοϊκής εξάρτησης. Εξάρτησης σε πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο, που οδήγησε στην διαμόρφωση της αντιδημοκρατικής, κατασταλτικής απέναντι στους κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα, μεταπολεμικής πραγματικότητας και στην επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, για τη διευκόλυνση της δράσης των ξένων μονοπωλίων και της ελληνικής ολιγαρχίας.

 

Επρόκειτο για μια εξέγερση με αντιδικτατορικό-δημοκρατικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα. Έβλεπε πέρα από την διαχείριση της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και βαρβαρότητας και για αυτό συνάντησε τη λυσσασμένη αντίδραση της χούντας. Ανεξάρτητα από το ποια πτυχή υπερτονίζει κανείς με βάση το πολιτικό προσανατολισμό του, αντικειμενικά συνυπήρχαν όλα αυτά τα στοιχεία στα μηνύματα, στα συνθήματα, στις ανακοινώσεις της Συντονιστικής Επιτροπής.

 

Κατά τη γνώμη μας το “πάντρεμα” όλων αυτών των στοιχείων είναι που έκανε την εξέγερση του Πολυτεχνείου να λάμψει, να συγκινήσει, να αποτελέσει ορόσημο. Είναι ακριβώς το “πάντρεμα” όλων αυτών των στοιχείων που φωτίζει την ελληνική πραγματικότητα από τότε μέχρι σήμερα και απαντάει στα προβλήματα του ελληνικού λαού, που υφίσταται διπλή εκμετάλλευση από τον ιμπεριαλισμό και την ελληνική αστική τάξη.

 

Στο έδαφος της εξάρτησης “πέρασαν από πάνω μας” 3 μνημόνια, στο έδαφος της εξάρτησης αποσαθρώθηκε η παραγωγική βάση της χώρας. Σε αυτό το έδαφος έγινε η Ελλάδα μια απέραντη ΝΑΤΟϊκή βάση, στέλνονται όπλα (κατ’ εντολήν των ιμπεριαλιστών πατρώνων μας) σε φασιστικά και δολοφονικά καθεστώτα (Ισραήλ, Ουκρανία) για να συνεχίζουν γενοκτονίες και άδικους πολέμους. Σε αυτό το έδαφος αυγατίζουν τα κέρδη τους -κατά κανόνα με μεταπρατικό, παρασιτικό τρόπο- οι Έλληνες ολιγάρχες και κεφαλαιοκράτες.

 

Το μήνυμα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ-ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ που διέπνεε τον χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αποτελεί σήμερα ζητούμενο περισσότερο από ποτέ.

 

Με τον λαό φτωχοποιημένο, με τη δημόσια εκπαίδευση (και τους εκπαιδευτικούς) υπό διωγμό, με τις ιδιωτικοποιήσεις να οδηγούν σε δολοφονίες (Τέμπη) και σε χαμηλού επιπέδου ακριβοπληρωμένες υπηρεσίες υπάρχει αναγκαιότητα να δυναμώσει η αντίσταση του λαού.

 

Σήμερα, ο ιμπεριαλιστικός άξονας ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ με τα πολεμικά μέτωπα που ανοίγει και συντηρεί (Γάζα, Ντονμπας κλπ.) στραγγαλίζει λαούς, οδηγεί σε γενοκτονίες, εθνοκαθάρσεις, συντηρεί την ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση δια της ισχύος των όπλων σε λαούς που αντιστέκονται και αμφισβητούν την ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Η έξοδος της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ πρέπει να είναι σήμερα στην προμετωπίδα του αγώνα. Η ήττα αυτού του άξονα (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ) αποτελεί προϋπόθεση για της απελευθερωτική πάλη των λαών από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Για να το πούμε πιο απλά: χωρίς την ήττα του ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να υπάρξει ειρήνη στην Ουκρανία, ούτε να σταματήσει η γενοκτονία στη Γάζα.

 

Για να μπορέσουν να γειωθούν όλα τα παραπάνω στην κοινωνία, να αποκτήσουν σάρκα και οστά, υλική δύναμη και να αποτελέσουν καταλύτη εξελίξεων θα πρέπει να καλυφθεί το πολιτικό κενό εκπροσώπησης της εργατικής τάξης, θα πρέπει να ανασυγκροτηθεί το Κομμουνιστικό Κόμμα σε επαναστατική βάση. Ένα κόμμα που θα πρέπει να πιάνει τον παλμό, να συσπειρώνει με βάση τα πραγματικά προβλήματα του λαού, να έχει σαφή θέση απέναντι στον ιμπεριαλισμό και να επιδιώκει την ήττα του, να βλέπει έξω από τα ασφυκτικά πλαίσια της καπιταλιστικής πραγματικότητας και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού/κομμουνισμού.

 

Όλα τα παραπάνω δεν μπορούν παρά να γίνουν με μια κρίσιμη μάζα λαού συσπειρωμένη σε αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή, δημοκρατική κατεύθυνση, σε ένα μέτωπο που θα “παντρεύει” όλες εκείνες τις πτυχές που συνθέτουν το μεγάλο πρόβλημα (εξάρτηση-ιμπεριαλισμός) και απαντόυν στα συγκεκριμένα προβλήματα και στον αγώνα επιβίωσης του λαού. Αυτό μας διδάσκει το Πολυτεχνείο και όλες οι ηρωικές στιγμές του λαϊκού μας κινήματος.