του Διονύση Περδίκη
Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν, τόσο στο πρακτικό – πολιτικό επίπεδο (βλ. εδώ, εδώ, εδώ, αλλά κι εδώ), όσο και στο πιο θεωρητικό (βλ. εδώ, εδώ κι εδώ), γιατί η πολιτική των δήθεν «ίσων αποστάσεων» στον εν τη γενέσει του, σπονδυλωτά κλιμακούμενο Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός για την υπεράσπιση και διεύρυνση της παγκόσμιας ηγεμονίας του, πολιτική την οποία υιοθετούν το σύνολο των μεγαλύτερων κομμάτων και οργανώσεων της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας, αποτελεί στην ουσία απολογητική του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, υποχώρηση και ενσωμάτωση, συνειδητή ή ασυνείδητη, περισσότερο ή λιγότερο σκόπιμη, στη στρατηγική του ιμπεριαλισμού.
Μάλιστα, πρόσφατες μεταφρασμένες αναδημοσιεύσεις μας στην ιστοσελίδα του Συλλόγου Μαρξ. Σκέψης «Γ. Κορδάτος», όπως της διάλεξης του Ιταλού μαρξιστή, φιλοσόφου και ιστορικού, Ντομένικο Λοσούρντο με τίτλο Πώς γεννήθηκε και πώς πέθανε ο «Δυτικός Μαρξισμός» (συνιστούμε και το πρόσφατο βιβλίο του με παρόμοιο τίτλο) ή του άρθρου του Τζον Μπέλαμι Φόστερ στη Μηνιαία Επιθεώρηση με τίτλο Η νέα άρνηση του ιμπεριαλισμού στην Αριστερά, ρίχνουν περισσότερο φως στο ποια είναι η ιστορική εξήγηση και η ιδεολογική πηγή αυτής της απολογητικής προς τον ιμπεριαλισμό πολιτικής. Διαβάζοντας τα άρθρα αυτά οι Έλληνες αναγνώστες θα καταλάβουν ότι δεν έχουν ανακαλύψει την …Αμερική της επαναστατικής στρατηγικής η ηγεσία του ΚΚΕ και το ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ακολουθούν μοτίβα της κυρίαρχης «αριστεροφιλελεύθερης» ιδεολογίας στις ιμπεριαλιστικές χώρες.
Στο παρόν άρθρο, επομένως, θα περιδιαβούμε τον Τύπο και τις τοποθετήσεις των οργανώσεων αυτών για να προσφέρουμε αρκετά πειστικές ενδείξεις για το τι σημαίνει πρακτικά η πολιτική αυτή, πέραν των όποιων θεωρητικών ιδεολογημάτων ή προσχημάτων που τη δικαιολογούν. Αντλούμε υλικό από δύο μόνο από τις διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων μηνών, τις επεισοδιακές εκλογές στη Βενεζουέλα το περασμένο καλοκαίρι, και την τραγική κατάληξη του πολέμου της Συρίας με καταστροφή του κράτους της από τις εντεταλμένες δυνάμεις του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ισραήλ, Τουρκία).
Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός εναντίον «αυταρχικού καπιταλισμού Μαδούρο»;
Είναι γνωστό ότι η ηγεσία του ΚΚΕ εξαπολύει κατηγορίες εναντίον δικαίων και αδίκων, αλλά κυρίως εναντίον κομμουνιστικών και ριζοσπαστικών αντιιμπεριαλιστικών κομμάτων που αγωνίζονται, ακόμη και με το όπλο στο χέρι, εναντίον του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και των υποταχτικών του, από τη Δυτική Ασία στην Ουκρανία και από εκεί στη Λατινική Αμερική, ότι δήθεν αγωνίζονται «υπό ξένη σημαία», υποστηρίζοντας τις καπιταλιστικές ή/και ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις τους.
Έτσι, δεν θα μπορούσε παρά να υποστηρίξει φανατικά την πολιτική στροφή του «ΚΚ Βενεζουέλας» (σε εισαγωγικά στο εξής…) από ένα κόμμα που συμμετείχε ή υποστήριζε κριτικά την μπολιβαριανή κοινωνικοπολιτική συμμαχία που κυβερνά τη Βενεζουέλα εδώ και αρκετά χρόνια, σε ένα κόμμα που ασκεί πολεμική ενάντια στις κυβερνήσεις του Ν. Μαδούρο, κατηγορώντας τις για καπιταλιστική, «σοσιαλδημοκρατική» διαχείριση, αντιεργατικές πολιτικές, συμφωνίες με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό κ.α. Με μια αναζήτηση στις δημοσιεύσεις του Ριζοσπάστη τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια με τη λέξη – κλειδί «Βενεζουέλα» δεν θα συναντήσει κανείς τίποτα θετικό για την κυβέρνηση του Μαδούρο, ενώ σπανίζουν, πλέον, οι αναφορές στο ποιόν των πολιτικών του αντιπάλων ή στα μέσα που αυτοί χρησιμοποιούν για να κάμψουν τη θέληση του βενεζουελάνικου λαού για αντίσταση στον ιμπεριαλισμό, με κυριότερες τις θανατηφόρες και διεθνώς παράνομες οικονομικές κυρώσεις. Αντίθετα, θα διαβάσει πληθώρα καταγγελιών του «ΚΚΒ» για τις διώξεις τις οποίες ισχυρίζεται ότι εξαπέλυσε η κυβέρνηση του Μαδούρο εναντίον του ως επακόλουθο της πολιτικής του στροφής και ειδικότερα καθώς πλησίαζαν οι πρόσφατες εκλογές.
Η τακτική αυτή κλιμακώθηκε με την πραξικοπηματική αμφισβήτηση των αποτελεσμάτων των εκλογών αυτών (βλ. εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ εδώ κι εδώ) από τις ΗΠΑ, τις υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές χώρες και την εγχώρια αντιπολίτευση της Βενεζουέλας, συμπεριλαμβανομένου πλέον του «ΚΚΒ», οπότε και ο Ριζοσπάστης είτε εξέδιδε άρθρα σε ύφος «δημοσιογραφικής ουδετερότητας» για τον «ενδοαστικό» ανταγωνισμό στη Βενεζουέλα, είτε αναπαρήγαγε την άποψη του «ΚΚΒ», το οποίο επίσης αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των εκλογών (βλ. εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ).
Μέχρις εδώ όλα καλά και αναμενόμενα και σύμφωνα – λίγο ή πολύ – με τη διακηρυγμένη πολιτική των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ ιμπεριαλισμού και δυνάμεων που τον πολεμούν… Δεν μπαίνουμε στην ουσία των καταγγελιών του «ΚΚΒ» ενάντια στον Μαδούρο, ούτε παίρνουμε θέση για το ποια από τις φράξιές του φέρει γνησίως τον τίτλο του, ούτε καν για το εάν αποκλείστηκε δικαίως ο υποψήφιος του «ΚΚΒ» στις εκλογές. Δεν εξετάζουμε άλλωστε εδώ το τι πραγματικά συμβαίνει στον κόσμο, αλλά το τι ισχυρίζεται η ηγεσία του ΚΚΕ ότι κάνει η ίδια και τι πραγματικά κάνει…
Και αυτό αποκαλύπτεται όταν προσέξουμε το τι παρέλειψε να αναφέρει ο Ριζοσπάστης και να σχολιάσει επισήμως η ηγεσία του ΚΚΕ, ακόμη και αφού αποκαλύφθηκε χάρις στο ρεπορτάζ συντρόφων και συναγωνιστών. Συγκεκριμένα, δεν θα βρεί κανείς κανένα σχόλιο ή είδηση, για το ότι:
- Το «επίσημο» ΚΚΒ στήριξε τελικά έναν αντικομμουνιστή υποψήφιο ενάντια στον Μαδούρο.
- Δικαιολόγησε την επιλογή του ως προσπάθεια ένωσης αυθεντικά δημοκρατικών δυνάμεων ενάντια στον αυταρχισμό του Μαδούρο, υπέρ της επαναφοράς της αστικής συνταγματικής νομιμότητας στη Βενεζουέλα…
- Στην εσωτερική του ψηφοφορία για το ποιον από τους υποψηφίους της αστικής αντιπολίτευσης να υποστηρίξει ενάντια στον Μαδούρο τα αποτελέσματα ήταν 50.00% των συνέδρων για τον αντικομμουνιστή Ενρίκε Μάρκες που τελικά υποστηρίχτηκε, 23,07% υπέρ του Αντόνιο Εκάρι και 14.10% υπέρ του Εντμούνδο Γκονζάλες Ουρούτια. Για το ποιόν και των τριών, αλλά ιδιαίτερα του τελευταίου, παραπέμπουμε στο ρεπορτάζ του συντρόφου Κ. Γκιοτσαλίτη (εν συντομία, φιλοδυτικοί, ακροδεξιοί, (κρυφο)φασίστες και αντικομμουνιστές· ο τελευταίος ήταν ο επίσημος εκλεκτός των ΗΠΑ…).
- Ο υποψήφιος που τελικά στήριξε, πάτωσε στις εκλογές, παίρνοντας ένα ποσοστό πολύ κάτω από την εκτιμώμενη, ιστορική δύναμη του ΚΚΒ.
- Σε όλη τη διάρκεια των πραξικοπηματικών αντιδράσεων της (ακρο)δεξιάς, φιλοδυτικής, αντιπολίτευσης, το «ΚΚΒ» συνέχιζε να τις υποστηρίζει, αναφερόμενο στο «αυθόρμητό» τους και τη δήθεν υποστήριξη του εργαζόμενου λαού σε αυτές (βλ. εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ).
- Οι ΜΚΟ και τα ΜΜΕ του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έχουν πλέον «αγκαλιάσει» το ΚΚΒ (βλ. εδώ κι εδώ).
Βλέπουμε ότι άσχετα από το δίκαιο ή άδικο της πολεμικής του «ΚΚΒ», υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι συμμετείχε σε μια προσπάθεια ανατροπής της κυβέρνησης Μαδούρο με κάθε μέσο, συμπεριλαμβανομένου του μετεκλογικού πραξικοπήματος, και ότι δικαιολόγησε την πολιτική του στη βάση της αστικής, συνταγματικής νομιμότητας ενάντια στον «αυταρχισμό» του Μαδούρο, δηλ. λίγο – πολύ με το κύριο επιχείρημα της φιλοδυτικής, ακροδεξιάς, (κρυφο)φασιστικής αντιπολίτευσης. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, δεν θα έπρεπε η ηγεσία του ΚΚΕ να κρατήσει αποστάσεις από μια τέτοια πολιτική «υπό ξένη σημαία»;
Εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση για να θυμηθούμε το τι έχει κάνει το ΚΚΕ εδώ και μερικά χρόνια στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα προκειμένου να αντιταχθεί σε όλα εκείνα τα κομμουνιστικά κόμματα που διαφωνούν με τη στρατηγική του και υποστηρίζουν την ήττα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλιστικού άξονα και του ΝΑΤΟ στα διάφορα πολεμικά μέτωπα, και κυρίως σε αυτό του ρωσο-νατοϊκού πολέμου στο έδαφος της Ουκρανίας:
- Προβοκατόρικες παρεμβάσεις στα εσωτερικά άλλων κομμάτων, όπως αυτή που κατήγγειλε το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ) στο φεστιβάλ της ΚΝΕ το 2022.
- Επιχείρηση λογοκρισίας του ΚΕΚΡ στον ιστότοπο solidnet.org.
- Πραξικοπηματική διάλυση της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας
Γενικότερα, το ΚΚΕ επιχειρεί με όλα τα μέσα να περάσει τη δική του αντίληψη για τις «ίσες αποστάσεις» και την αποφυγή της πάλης «υπό ξένη σημαία» στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, επιδεινώνοντας την κατάσταση στρατηγικής σύγχυσης που επικρατεί σε αυτό (βλ. εδώ κι εδώ).
Στην προσπάθειά του έρχεται σε ευθεία πολιτική αντίθεση όχι μόνο με τα κόμματα που εμπλέκονται άμεσα στον πόλεμο ενάντια στο ΝΑΤΟ και κατηγορούνται ευθέως για πάλη «υπό ξένη σημαία», αλλά ακόμη και με κόμματα όπως το ΚΚ Κούβας, που εμφανώς ακολουθούν διαφορετική στρατηγική (βλ. εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ). Μάλιστα, θα λέγαμε ότι η στρατηγική του ΚΚΕ σε καμία περίπτωση δεν είναι πλειοψηφική στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, καθώς κανένα από τα κομμουνιστικά κόμματα που είναι στην εξουσία και παλεύουν έμπρακτα ενάντια στον καπιταλιστικό ιμπεριαλισμό δεν συμφωνούν με την πολιτική του. Το ίδιο ισχύει, άλλωστε, και για το έτερο μεγάλο ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κόμμα, αυτό της Πορτογαλίας, το οποίο είναι σε τελείως διαφορετική κατεύθυνση από το ΚΚΕ (βλ. εδώ, εδώ κι εδώ).
Ενώ, λοιπόν, το ΚΚΕ έχει αναστατώσει όλο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ενάντια στις δυνάμεις που πολεμούν ενάντια στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και το ΝΑΤΟ, διότι το κάνουν υποτίθεται «υπό ξένη σημαία», αλληθωρίζει επικίνδυνα όταν το «ΚΚΒ» πολεμά υπό «την ξένη σημαία» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της φασίζουσας ακροδεξιάς ενάντια σε μια κυβέρνηση που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό αυτόν. Έτσι αποκαλύπτεται και στην πράξη, όχι μόνο στη θεωρία, το πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο των «ίσων αποστάσεων»…
Το ΚΚΕ δεν είναι μόνο του σε αυτή την πολιτική πρακτική, όμως. Τους τελευταίους μήνες ασχολήθηκε με τη Βενεζουέλα, τον «τσαβισμό» και τις εκεί εκλογές και η εφημερίδα του ΝΑΡ, το ΠΡΙΝ, μέσω δύο άρθρων του Παναγιώτη Ξοπλίδη σε δύο συνεχόμενες εβδομάδες (βλ. εδώ κι εδώ). Ο αρθρογράφος κάνει μια ιστορική αναφορά – σαν «μνημόσυνο» – στον «τσαβισμό», αναγγέλει την ήττα και αποτυχία του, όπως και την αντιδραστική του στροφή, υιοθετώντας τις καταγγελίες του «ΚΚΒ», χωρίς καμία αναφορά, όμως, στο τι έπραξε το ίδιο το «ΚΚΒ» στις τελευταίες εκλογές, και τι αξιοπιστία φέρουν πλέον οι όποιες καταγγελίες του…
Συνολικά, και οι δύο μεγαλύτερες κομμουνιστικές οργανώσεις εμφανίζονται ακριβές με τα πίτουρα (τον «καπιταλιστικό αυταρχισμό» του Μαδούρο) και φτηνές με το αλεύρι (την επέμβαση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, εκτός των άλλων και ως παράγοντα των «αποτυχιών» της μπολιβαριανής διαδικασίας), ενώ αποκρύβουν με ύποπτο τρόπο σημαντικότατες πληροφορίες για την αξιοπιστία της μόνης – πλην των ΜΜΕ των ιμπεριαλιστικών χωρών – πηγής στην οποία αναφέρονται για να αποδείξουν τον «καπιταλιστικό αυταρχισμό» του Μαδούρο, το «ΚΚΒ». Στην πολιτική τους αυτή στάση συμπίπτουν, έστω και έμμεσα, με το «αφήγημα» του ιμπεριαλισμού περί παγκόσμιας σύγκρουσης μεταξύ του δήθεν «δημοκρατικού καπιταλισμού» των ιμπεριαλιστικών χωρών, και του «αυταρχικού καπιταλισμού» των κυβερνήσεων που του αντιστέκονται.
Πτώση ενός «αυταρχικού δικτατορικού καθεστώτος» ή διάλυση ενός κράτους που πάλευε για την εθνική του ανεξαρτησία από τον ιμπεριαλισμό;
Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες της ολοκλήρωσης της διάλυσης του κράτους της Συρίας από τις εντελοδόχες δυνάμεις του ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου (ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ-Ισραήλ-Τουρκία), μια αναμφισβήτητα στρατηγική ήττα του «Άξονα της Αντίστασης» ενάντια στη νεοαποικιοκρατική υποταγή της Δυτικής Ασίας στον ιμπεριαλισμό. Στο παρόν άρθρο δεν θα εξετάσουμε το τι ακριβώς έγινε, πως επιμερίζονται οι διάφορες ευθύνες για την εξέλιξη αυτή, ή τι συμπεράσματα για το μέλλον μπορούμε να βγάλουμε. Μας ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις ορισμένων από τις οργανώσεις που διακηρύσσουν τις «ίσες αποστάσεις» και κατά πόσο είναι πραγματικά «ίσες»…
Ξεκινάμε από αυτούς που δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους και τα πανηγύρια τους για τη νίκη του ιμπεριαλισμού, την οποία επιμένουν να μασκαρεύουν ως νίκη του «συριακού λαού». Αναφερόμαστε στο ΣΕΚ, δεύτερη μεγαλύτερη συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και, επομένως, μεγαλύτερου και σταθερότερου συμμάχου του ΝΑΡ, με ρεπορτάζ της Εργατικής Αλληλεγγύης για τα πανηγύρια των προσφύγων της συριακής αντιπολίτευσης στην Ελλάδα για την πτώση του «καθεστώτος Ασάντ», και παρεμβάσεις της «Συμμαχίας Σταματήστε τον Πόλεμο» στο facebook, όπως η παρακάτω:
«Εκατοντάδες διαδηλωτές βγήκαν σήμερα το απόγευμα στην πλατεία Συντάγματος για να πανηγυρίσουν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ. Με σημαίες της Συρίας και της Παλαιστίνης, με μαχητικά συνθήματα, επαναστατικά τραγούδια και χορούς, με χαμόγελα και αυτοπεποίθηση. Η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο ήταν εκεί, μαζί με αγωνιστές του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη.
«Συρία για όλους, ανεξάρτητα από εθνικότητες και θρησκείες», «Δικαιοσύνη για όσους έχουν διαπράξει εγκλήματα», «Ζήτω η Συρία, ζήτω η επανάσταση», «Free free Palestine», ήταν κάποια από τα συνθήματα που ακούγονταν ασταμάτητα σε κλίμα ενθουσιασμού. Ενώ κυριαρχούσε το «Ο λαός θέλει κρεμάλα για το γουρούνι τον Μπασίρ», παραλλαγή του συνθήματος «ο λαός θέλει την ανατροπή του καθεστώτος» που συντάραζε το αραβικό πεζοδρόμιο στις εξεγέρσεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο και την Συρία το 2011.
Εκεί βρίσκεται και σήμερα η δύναμη και η ελπίδα για να γίνουν πράξη οι διαθέσεις του απλού κόσμου. Ενάντια στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα καθεστώτα της περιοχής, ενάντια στο σιωνιστικό κράτος τρομοκράτη.»
Έτσι, επιβεβαιώνουν ότι ούτε ήταν τυχαία η ταύτισή τους με τους στόχους του ιμπεριαλισμού το 2012, όταν καλούσαν σε κλείσιμο της συριακής Πρεσβείας, και ανέμιζαν την ίδια σημαία που ανεμίζουν οι εντολοδόχοι των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Τουρκίας στη Δαμασκό σήμερα, ούτε έκαναν κάποια αυτοκριτική.
Όμως, θα έλεγε κανείς ότι το ΣΕΚ εν τέλει ποτέ δεν κρύφτηκε πίσω από το φύλλο συκής των «ίσων αποστάσεων». Τι συμβαίνει, όμως, με τους συμμάχους του στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Καταρχήν, πως μπορούν να είναι σύμμαχοι με ένα τέτοιο κόμμα και να ισχυρίζονται ακόμη ότι έχουν μια στρατηγική σύγκρουσης με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ (ή με άλλα λόγια, «πες μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»);
Ας δούμε, όμως και πιο συγκεκριμένα, καθώς από τα απροκάλυπτα πανηγύρια, περνάμε στην αδυναμία έκφρασης οποιασδήποτε λύπης για την τύχη του «αυταρχικού καθεστώτος Ασάντ»…
Ο Θανάσης Καμπαγιάννης, μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σε ανάρτησή του στο facebook, μας ενημερώνει ότι δεν έχει μείνει «κανείς για να χύσει αίμα ή δάκρυα για το καθεστώς Ασάντ», εστιάζει στο ότι αυτό είναι το τέλος των «ηγεμόνων όλου του κόσμου» γενικά και αόριστα, και ειδικότερα όταν βασίζουν την εξουσία τους «στη βία» (επίσης γενικά και αόριστα), επιμένει στα περί «λαϊκής εξέγερσης» του 2011 και στην ευθύνη του «καθεστώτος Ασάντ» για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την αμφισβήτηση της εξουσίας του, ενώ αναφέρεται επιγραμματικά – και πάντα γενικά και αόριστα – στις «επεμβάσεις όλων των παγκόσμιων και περιφερειακών δυνάμεων» από οποιαδήποτε πλευρά της σύγκρουσης. Μετά από μια τέτοια περιγραφή του προβλήματος, αναμενόμενο και το συμπέρασμα για τα πολιτικά καθήκοντα «μας»: η «ασπίδα προστασίας στους πρόσφυγες και στις προσφύγισσες από τη Συρία». Μην ψάχνει κανείς, λοιπόν, ούτε δάκρυα για τη διάλυση της Συρίας, ούτε για το συνεπαγόμενο πλήγμα στην παλαιστινιακή αντίσταση και την αντίσταση στον Λίβανο, ούτε για τη διευκόλυνση των σχεδίων των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην περιοχή, και φυσικά, μην ψάχνετε κάποιο πολιτικό καθήκον για «εμάς» ενάντια στον αμερικανικο-νατοϊκό ιμπεριαλισμό… Θετική η συμβολή του συναγωνιστή στον προβληματισμό για τις κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και τη δημοκρατική διακυβέρνηση και θα εκτιμηθεί φανταζόμαστε δεόντως από τις δυνάμεις που πολεμούν σήμερα στην Υεμένη, στη Γάζα, στον Λίβανο και στη Δυτική Όχθη, αλλά ας μας επιτρέψει να διαπιστώσουμε τη δυσκολία του να συμπάσχει με τα δάκρυα και το αίμα που χύνεται ήδη – και όλα αυτά που αναμένονται να χυθούν – από τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ, λόγω της στρατηγικής αυτής ήττας του Άξονα της Αντίστασης…
Αναμένοντας επίσημη τοποθέτηση του ΝΑΡ, παρατηρούμε ότι τέτοια δυσκολία ενσυναίσθησης έχει και ο αρθρογράφος του ΠΡΙΝ, Γιώργος Παυλόπουλος, στο ρεπορτάζ του για το ίδιο θέμα. Αρνείται να θρηνήσει την «κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ», και εντοπίζει στους «χαμένους» «τη Μόσχα και την Τεχεράνη», αλλά όχι στην παλαιστινιακή και λιβανέζικη αντίσταση…
Επιστρέφοντας, όμως, στο στρατόπεδο της «χαράς» συναντάμε το …τουίτ του επικεφαλής του ΜΕΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη:
Αργότερα, αναγκάστηκε να επανέλθει μετά από τη σφοδρή κριτική που δέχτηκε, ακόμη και από πολιτικούς του συνοδοιπόρους, διευκρινίζοντας πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τοποθετείται από τη σκοπιά των «αρχών» της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, και σίγουρα όχι από αυτήν της αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών…:
Την κατάσταση κάπως πήγε να μαζέψει η ανακοίνωση του ΜΕΡΑ25, η οποία επίσης αποδίδει την «ανατροπή του καθεστώτος» κυρίως σε εσωτερικά αίτια, αναφέρεται στον «αυταρχικό» του χαρακτήρα, αλλά τουλάχιστον διαφωνεί με τον επικεφαλής του κόμματος στο ζήτημα του αν πρέπει να χαιρόμαστε ή όχι για το γεγονός καθ’ αυτό… Αναγνωρίζει την «ευκαιρία για κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων», αλλά ούτε τις ονοματίζει, ούτε αναφέρεται σε κάποιο καθήκον πάλης εναντίον τους…
Ολοκληρώνουμε με το ΚΚΕ που έχει μάθει να μην «καρφώνεται» τόσο εύκολα σε τέτοια ζητήματα και …αποφεύγει την έκφραση συναισθημάτων, είτε χαράς είτε λύπης, στη σχετική ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του, όπως και την …εκ του ασφαλούς κριτική στο «συριακό αστικό καθεστώς». Για το ΚΚΕ αρκεί ότι πρόκειται για «αστικό» καθεστώς… Σωστά στρέφει την κριτική του στον ευρωατλαντικό άξονα, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, στο Ισραήλ και στην Τουρκία, αλλά δεν αποφεύγει τις γενικότητες περί «του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, της διαπάλης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τις πρώτες ύλες, τους αγωγούς και δρόμους μεταφοράς, τις στρατιωτικές βάσεις, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, τα μερίδια των αγορών», υπονοώντας ότι και ο έτερος πόλος της διαπάλης αυτής είναι παρόμοιος. Έτσι, το ΚΚΕ μένει μεν πιστό στο γράμμα της πολιτικής των «ίσων αποστάσεων», αποτυγχάνει δε να συντονιστεί με την παλαιστινιακή αντίσταση και τα λαϊκά κινήματα που πολεμούν τον ιμπεριαλισμό και τη σιωνιστική νεοαποικιοκρατία στην περιοχή.
Σκιαγραφείται συνολικά, λοιπόν, μια εικόνα της αντίδρασης της κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς με κοινά χαρακτηριστικά, παρόλες τις διαβαθμίσεις:
- Χρήση ιδεολογικά φορτισμένης γλώσσας, π.χ. «καθεστώς» αντί για «κυβέρνηση» ή «κράτος», σε συμφωνία με την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα.
- Εστίαση στις ευθύνες του ίδιου του «καθεστώτος», αν όχι εφεύρεση «λαϊκών εξεγέρσεων», και όχι στον πόλεμο τον οποίο υπόκειται η Συρία εδώ και χρόνια από τον ισχυρότερο ιμπεριαλιστικό άξονα που γνώρισε ποτέ η ανθρώπινη ιστορία. Μάλιστα, κάνει εντύπωση η υποτίμηση των παράνομων οικονομικών κυρώσεων που μπορεί να γονάτισαν το «καθεστώς Ασάντ», αλλά απουσιάζουν από τις ως άνω κριτικές προς αυτό τοποθετήσεις.
- Αδυναμία να εξηγηθούν οι εξελίξεις υπό το πρίσμα των λαών και των κρατών που πολεμούν τον ιμπεριαλισμό και τη νεοαποικιοκρατία, έως και προκλητική αδιαφορία για την οπτική αυτή, ειδικά όταν επιχειρούν να τοποθετηθούν για τα «συναισθήματα» που προκαλούν οι εξελίξεις αυτές…
- Καμία διάθεση να τεθούν αντιιμπεριαλιστικοί στόχοι και καθήκοντα στο κίνημα, πόσο μάλλον να οργανωθεί έστω και μια συμβολική κινητοποίηση…
Μερικά συμπεράσματα
Προβήκαμε στην αναλυτική αυτή περιγραφή του τι σημαίνουν στην πράξη οι «ίσες αποστάσεις» στον «ανταγωνισμό» μεταξύ ιμπεριαλιστικών κρατών και αυτών που αντιστέκονται στην παγκόσμια ηγεμονία τους, μέσα από τις τοποθετήσεις των κυριότερων οργανώσεων της εγχώριας κομμουνιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, σε δύο συγκεκριμένες περιπτώσεις της επικαιρότητας.
Το ερώτημα που απευθύνουμε σε κάθε καλόπιστο αναγνώστη είναι εάν πιστεύει ότι αυτές οι τοποθετήσεις ενισχύουν (α) το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα της χώρας μας και (β) την προοπτική μιας εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, ανεξάρτητης από τον ιμπεριαλισμό και μεταβατικής προς τον σοσιαλισμό.
Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις της «ταυτόχρονης παγκόσμιας» ή «εισαγόμενης» (από τις ιμπεριαλιστικές χώρες…) επανάστασης, ή του σοσιαλισμού εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ (η ιδέα αυτή πέθανε την επαύριο του δημοψηφίσματος του 2015 κι ας αργεί να το χωνέψει το ΜΕΡΑ25 επιδεινώνοντας την αναξιοπιστία που αποπνέει ο επικεφαλής του…), η μόνη ρεαλιστική εναλλακτική για τη χώρα μας είναι η έξοδος από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κάτι το οποίο θα απαιτήσει την κατάκτηση της εξουσίας που σήμερα βρίσκεται στα χέρια της εγχώριας (φιλο)μονοπωλιακής, φιλοϊμπεριαλιστικής ολιγαρχίας του μεγάλου κεφαλαίου, καθώς καμία «μερίδα» αυτού του κυρίαρχου, αστικού μπλοκ εξουσίας δεν φαίνεται να μπορεί ή να θέλει καν να φανταστεί μια τέτοια εναλλακτική.
Όλα τα ως άνω κόμματα, πλην του ΜΕΡΑ25, διακηρύσσουν ότι αγωνίζονται για μια τέτοια προοπτική, ακόμη και αν χρησιμοποιούν ελαφρώς διαφορετική ορολογία.
Ο ελληνικός λαός, όμως, για να πειστεί για μια τέτοια τιτάνια σύγκρουση με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την εγχώρια ολιγαρχία, απαιτεί ένα στρατηγικό σχέδιο που να απαντά στο πως θα καταφέρουμε να βγούμε νικητές από αυτήν, πως θα εξασφαλίσουμε την ασφάλειά μας, πως θα ζήσουμε καλύτερα από ότι σήμερα. Αναμένει ο ελληνικός λαός, δηλαδή, ότι αν προβεί σε μια τέτοια επιλογή, θα βρεθεί στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού, με πολέμους, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, υποκίνηση εμφυλίων πολέμων και έγχρωμων επαναστάσεων / «λαϊκών εξεγέρσεων», παράνομες οικονομικές κυρώσεις και ιμπεριαλιστική προπαγάνδα, όπως ακριβώς οι λαοί και τα κράτη της Συρίας, της Βενεζουέλας, του Ιράν, της Κούβας κ.ο.κ.
Η πολιτική πρακτική και ρητορική των οργανώσεων που παρουσιάσαμε στο παρόν άρθρο, όμως, βρίσκεται σε τελείως άλλο μήκος κύματος! Αντιλαμβάνονται τον κόσμο ως σύγκρουση ιμπεριαλισμών, χωρίς κανένα δυνητικό σύμμαχο ή κράτος με το οποίο να μπορεί μια ανεξάρτητη ή/και σοσιαλιστική Ελλάδα να συνάψει στοιχειωδώς ισότιμες και αμοιβαία επωφελείς διεθνείς σχέσεις, ή ως διαπάλη «αυταρχικών καθεστώτων / ηγεμόνων» και «λαών» (ως αφηρημένων υποκειμένων που δεν πρέπει μάλλον να συγκροτούνται σε κράτη ή στρατούς, πόσο μάλλον ικανούς να αντιμετωπίσουν νικηφόρα τους ιμπεριαλιστές, αν θέλουν να τύχουν της αλληλεγγύης μας…), συντονιζόμενες με την ιμπεριαλιστική, «αστικοφιλελεύθερη» «αφήγηση» για το τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα.
Αυτά συμβαίνουν την ίδια στιγμή που π.χ η επαναστατική κυβέρνηση της Κούβας αιτείται την ένταξή της στους BRICS+, όμως τα δημοσιεύματα του 902.gr (π.χ. βλ. εδώ κι εδώ) και του ΠΡΙΝ (π.χ. βλ. εδώ κι εδώ) που κάλυπταν την πρόσφατη σύνοδό τους δεν περιείχαν τίποτα άλλο από κριτική και πολεμική, για να αναφέρουμε άλλο ένα παράδειγμα από την επικαιρότητα…
Καθόλου τυχαία, καμία από τις δυνάμεις αυτές δεν καλεί σε μια κοινωνικοπολιτική συμμαχία για την έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ και δεν διαμορφώνει μια ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας γύρω από τον άξονα αυτόν, είτε επιχειρούν να δώσουν «αντικαπιταλιστική/υπερεπαναστατική» χροιά στην άρνησή τους, είτε εξακολουθούν να καλλιεργούν αυταπάτες για την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. (Άλλωστε πλην ΜΕΡΑ25, μας έχουν ενημερώσει ποικιλοτρόπως και ότι «δεν θέλουν να κυβερνήσουν»…).
Όλα αυτά ακολουθούν την ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος την περίοδο της «μνημονιακής διαχείρισης» της καπιταλιστικής κρίσης και χρεωκοπίας της χώρας μας τα προηγούμενα χρόνια, για την οποία φέρουν ευθύνες και τα κόμματα αυτά, χωρίς να τις έχουν αναλάβει ή προβεί σε οποιαδήποτε ουσιαστική αυτοκριτική.
Αποκτά όλο και πιο επείγοντα χαρακτήρα η κάλυψη του πολιτικού κενού τόσο για μια αντιιμπεριαλιστική, κοινωνικο-πολιτική συμμαχία που, εκκινώντας από τη μετωπική συμπόρευση στο κίνημα, θα καταφέρει να δημιουργήσει αυτήν την εναλλακτική πρόταση εξουσίας, όσο και για την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος στη βάση μιας τέτοιας κοινής αντίληψης για τα καθήκοντά του, και όχι σε αυτήν μιας αφηρημένης «ιδεολογικής» συμφωνίας.